GARŁACZE

Garłacze - gołębie tej rasy znane są w Europie i w Indii od roku 1600. Przypuszcza się, że do Europy sprowadzono je z Azji. Garłacze odznaczają się zdolnością rozdymania przedniej części szyi. Ta rozdęta do ogromnych rozmiarów część ciała, nazywana przez hodowców "wolem" lub "gardłem", nadaje ptakom imponującą postawę. Z badań Lesbre'a i Cornevina wynika, że gołębie połykają powietrze, gromadząc je w większej ilości w przełyku. Aby powietrze to nigdzie nie mogło uciec, ptak zaciska dziób i przykładając język do podniebienia zamyka także połączenie jamy ustnej z jamą nosową. Do zamkniętej jamy ustnej wchodzi teraz z tchawicy, powietrze wydechowe, które gołąb stopniowo połyka. Specjalny mięsień (zwieracz) znajdujący się w ścianie końcowej części przełyku kurczy się powodując jej zaciśnięcie, co zapobiega przedostaniu się powietrza do żołądka. Wskutek gromadzenia połkniętego powietrza przełyk mocno się rozszerza, co powoduje rozdęcie całej przedniej części szyi. W przełyku rozróżnia się przednią część — walcowatą, czyli przełyk właściwy, i tylną część — rozszerzoną, w postaci podwójnego workowatego uchyłka zwanego wołem (ingluvies), o którym była już mowa jako o narządzie służącym do rozmiękczania pokarmu, a w okresie, kiedy rodzice karmią potomstwo — do wytwarzania mleczka.

Przytoczone badania dowiodły, że główną rolę w nadymaniu szyi odgrywa przednia, właściwa, część przełyku. Porównując nadęty przełyk gołębia pospolitego z przełykiem garłacza, Lesbre i Cornevin odkryli następujące proporcje: maksymalna średnica nadymanego przełyku u gołębia pospolitego wynosi 3 cm, a u garłacza 9 cm, maksymalna średnica wola (ingluvies) u gołębia pospolitego wynosi 7,7 cm a u garłacza — 8,5 cm. A zatem zasadnicza' różnica w wyglądzie szyi u tych dwóch ras spowodowana jest zdolnością nadymania przełyku cylindrycznego. Pojemność nadymanego przełyku u gołębia pospolitego wynosi 114 cm3, a u garłacza — 597 cm3, to znaczy pięciokrotnie więcej. Tak duża rozciągliwość przełyku u garłaczy możliwa jest dzięki temu, że w jego ścianie znajduje się odpowiednio gruba warstwa tkanki mięśniowej gładkiej. Badania nie wykazały zmian patologicznych w strukturze przełyku. Młódki garłaczy zaczynają nadymać przełyk w wieku trzech miesięcy, ale największą jego pojemność osiągają po dojściu do całkowitej dojrzałości płciowej.

Budowa ich ciała (pokrój) jest różnorodna: znane są rasy o bardzo długich nogach i tułowiu noszonym prawie pionowo, jak też rasy krótkonogie, o tułowiu noszonym poziomo. Pod względem wielkości ciała istnieją zarówno formy olbrzymie, jak i karłowate. Niektóre rasy nie mają czuba, inne są czubate, istnieją rasy gładkonogie i rasy z łapciami, istnieją ptaki ociężale latające i ptaki lekko latające, w swoisty dla swojej rasy sposób. Różnorodne jest także ich ubarwienie: istnieją odmiany ze śliniaczkiem, płowe, jednobarwne, plamiste, pstrokate itd.

Pod względem budowy ciała oraz wymiarów głowy, dzioba i "wola", można podzielić wszystkie garłacze na dwie oddzielne duże grupy rasowe: długodziobe i krótkodziobe.